• ابزار حمایت و فرود استاپ پتزل

    ابزار حمایت و فرود استاپ پتزل

    استاپ یه ابزار فرود برا غارنوردیه که با استفاده از یه ترمز کمکی، کنترل و راحتی بیشتری در فرود و عبور از کارگاه‌های میانی بهمون میده.

    منبع: PETZL

    اجزا استاپ

    1. صفحه‌ی متحرک
    2. قفل ایمنی (زبانه متحرک)
    3. صفحه‌ی ثابت
    4. بادامک (Cam)
    5. قرقره
    6. سوراخ اتصال
    7. دسته
    8. پین

    ابزار مناسب کار با استاپ

    طناب

    استاپ فقط با تک رشته طناب به قطر ۸٫۵ تا ۱۱ میلی‌متر باید استفاده بشه.

    کارابین

    برا اتصال استاپ به هارنس بهتره از «کارابین Freino Z» استفاده بشه؛ اما اگه بخوایم از کارابین‌های دیگه استفاده کنیم، باید قبل از استفاده‌ی واقعی، سازگاری کارابین با استاپ (مخصوصا عملکرد قفل ایمنی) رو بصورت کامل چک کنیم.

    نحوه‌ی عملکرد ترمز

    استاپ حرکت طناب رو از یک جهت قفل می‌کنه و در جهت دیگه به طناب اجازه‌ی حرکت میده.
    میزان ترمز رو با استفاده از دسته میشه تغییر داد؛ همچنین هرگونه کشیدن بیش‌ازحدِ دسته، می‌تونه کنترل فرود رو از بین ببره؛ بخاطر همین باید همیشه سمت ترمز طناب رو در دست نگه داریم.

    اخطار
    فعالیت‌هایی که در آن از «استاپ» استفاده می‌شود، ذاتا خطرناک است.
    شما مسئول مستقیم تصمیمات، اقدامات و ایمنی خود هستید.

    قبل از استفاده از این ابزار، شما باید:

    1. تمامی دستورالعمل‌های استفاده را مطالعه و فهمیده باشید.
    2. آموزش‌های مخصوصِ استفاده‌ی صحیح از این ابزار را گذرانده باشید.
    3. با قابلیت‌ها و محدودیت‌های این ابزار آشنا باشید.
    4. خطرات موجود را درک نموده و پذیرفته باشید.

    عدم توجه به هر یک از این هشدارها ممکن است منجر به آسیب شدید یا مرگ شود.

    نصب استاپ

    1. صفحه‌ی متحرک رو باز می‌کنیم.
    2. کارابین Freino Z رو در سوراخ اتصال (روی صفحه‌ی ثابت) نصب می‌کنیم.
      کارابین رو باید بچرخونیم تا در حالت درست (مثل تصویر ۲) قرار بگیره.
    3. طناب رو براساس جهت حک شده روی استاپ، دور بادامک (Cam) و قرقره نصب می‌کنیم.
    4. صفحه‌ی متحرک رو بسته و از بسته شدن کامل قفل ایمنی مطمئن میشیم.
    5. ادامه‌ی طناب رو در قسمت اصطکاکی کارابین Freino Z نصب می‌کنیم.

    نصب استاپ با کارابین‌های دیگه

    اگر از کارابینی بغیر از Freino Z استفاده می‌کنیم، کارابین ترمز رو (جایگزین قسمت اصطکاکی کارابین Freino Z) باید به کارابینی که به استاپ وصله، وصل کنیم؛ نه به هارنس.

    بیشتر بدانیم: نحوه‌ی قفل کردن ابزار فرود استاپ پتزل

  • ابزار حمایت و فرود سیمپل پتزل

    ابزار حمایت و فرود سیمپل پتزل

    سیمپل همون‌طور که از اسمش مشخصه (Simple در زبان انگلیسی به معنی «ساده» است)، یه ابزار فرود با کارایی بسیار راحت برا غارنوردیه.

    منبع: پتزل

    اجزا سیمپل

    1. صفحه‌ی متحرک
    2. قفل ایمنی (زبانه متحرک)
    3. صفحه‌ی ثابت
    4. قرقره بالا
    5. قرقره پایین
    6. محورها
    7. سوراخ اتصال
    8. پین

    ابزار مناسب کار با سیمپل

    طناب

    سیمپل فقط با تک رشته طناب به قطر ۸٫۵ تا ۱۱ میلی‌متر باید استفاده بشه.

    کارابین

    برا اتصال سیمپل به هارنس بهتره از «کارابین Freino Z» استفاده بشه؛ اما اگه بخوایم از کارابین‌های دیگه استفاده کنیم، باید قبل از استفاده‌ی واقعی، سازگاری کارابین با سیمپل (مخصوصا عملکرد قفل ایمنی) رو بصورت کامل چک کنیم.

    اخطار
    فعالیت‌هایی که در آن از «سیمپل» استفاده می‌شود، ذاتا خطرناک است.
    شما مسئول مستقیم تصمیمات، اقدامات و ایمنی خود هستید.

    قبل از استفاده از این ابزار، شما باید:

    • تمامی دستورالعمل‌های استفاده را مطالعه و فهمیده باشید.
    • آموزش‌های مخصوصِ استفاده‌ی صحیح از این ابزار را گذرانده باشید.
    • با قابلیت‌ها و محدودیت‌های این ابزار آشنا باشید.
    • خطرات موجود را درک نموده و پذیرفته باشید.

    عدم توجه به هر یک از این هشدارها ممکن است منجر به آسیب شدید یا مرگ شود.

    نصب سیمپل

    1. صفحه‌ی متحرک رو باز می‌کنیم.
    2. کارابین Freino Z رو در سوراخ اتصال (روی صفحه‌ی ثابت) نصب می‌کنیم.
      کارابین رو باید بچرخونیم تا در حالت درست (مثل تصویر ۲) قرار بگیره.
    3. طناب رو براساس جهت حک شده روی سیمپل، دور قرقره‌ها نصب می‌کنیم.
    4. صفحه‌ی متحرک رو بسته و از بسته شدن کامل قفل ایمنی مطمئن میشیم.
    5. ادامه‌ی طناب رو در قسمت اصطکاکی کارابین Freino Z نصب می‌کنیم.

    نصب سیمپل با کارابین‌های دیگه

    1. اگر از کارابینی بغیر از Freino Z استفاده می‌کنیم، کارابین ترمز رو (جایگزین قسمت اصطکاکی کارابین Freino Z) باید به کارابینی که به سیمپل وصله، وصل کنیم؛ نه به هارنس.
    2. هیچ‌گاه نباید کارابین ترمز رو به هارنس وصل کنیم.

    فرود با سیمپل

    برا فرود با سیمپل باید همیشه طناب سمت ترمز رو با دست نگه داریم و با کنترل، اجازه بدیم طناب تو دستمون سُر بخوره.

    هرگونه فرودی با سیمپل حتما باید با عبور طناب از قسمت اصطکاکی کارابین Freino Z یا سیستم اصطکاکی مشابه اون انجام بشه.

    در هنگام فرود با طناب‌های باریک یا لغزنده، اگه از قسمت اصطکاکی کاربین Freino Z یا کاربین ترمز استفاده نکنیم، با کشیدن طناب سمت ترمز، ممکنه سیمپل وارونه بشه و کنترل کامل فرود رو از دست بدیم.

    قفل سیمپل

    موقع فرود، بعضی وقتا نیاز داریم دستامون آزاد باشه. برا رها کردن طنابِ سمت ترمز، اول باید طناب رو روی سیمپل گره بزنیم که به این کار میگن قفل سیمپل.

    به هیچ‌عنوان نباید بدون گره زدن (قفل)، طناب سمت ترمز رو رها کنیم.

    1. موقع گره زدن طناب سمت ترمز رو به هیچ عنوان نباید رها کنیم.
    2. طناب رو از بین سیمپل و طناب بالایی رد می‌کنیم.
    3. طناب رو به قسمت اصطکاکی کارابین Freino Z یا کارابین ترمز وصل می‌کنیم.
    4. یک بار دیگه طناب رو از بین سیمپل و طناب بالایی رد می‌کنیم.
  • خلاصه روش‌های نجات فنی در غار

    خلاصه روش‌های نجات فنی در غار

    منبع: فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی

    طبق تحقیقات انجام شده، اگر یک فرد هوشیار ۱۰ تا ۲۰ دقیقه بدون هیچ تحرکی برروی هارنس و طناب قرار گرفته باشد، جریان خون به‌وسیله هارنس قطع، فرد دچار سندروم هارنس شده و بیهوش می‌شود.
    یک ناجی برای رهاسازی شخص مصدوم از روی طناب نیاز به دانش، تجربه، تکنیک، سرعت عمل و تسلط بر شرایط روحی خود دارد. قدرت تصمیم‌گیری در شرایط بحرانی که هر ثانیه‌ی آن می‌تواند حکم مرگ و زندگی مصدوم را داشته باشد، بسیار مهم است.
    لازم است با شبیه‌سازی سناریوهای مختلفِ حادثه در مکان‌های امن و تمرین مداوم، برای مواجه شدن احتمالی با آن آماده باشیم.

    در این مقاله قصد داریم خلاصه‌ی روش‌های مختلف نجات فنی در غار را بررسی کنیم و توضیحات کامل هر روش را در مقاله‌ای جداگانه بیاوریم.

    اخطار
    این مقاله تنها جهت راهنمایی و یادآوری تهیه شده است.
    لازم است قبل از استفاده از روش‌های زیر، برای اطمینان از اجرای ایمن آن، از مربی خود یا یک متخصص مشورت و آموزش بگیرید.

    فهرست نجات‌ها:

    فرود مصدومِ درحال فرود:

    1. فرود مصدومِ درحال فرود با استاپ از بالا
    2. فرود مصدومِ درحال فرود با استاپ از پایین
    3. فرود مصدومِ درحال فرود با سیمپل و شانت از بالا (بزودی)
    4. فرود مصدومِ درحال فرود با سیمپل و شانت از پایین

    فرود مصدومِ درحال صعود:

    1. فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش کرول در کرول (کرول تو کرول) از بالا (بزودی)
    2. فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش کرول در کرول (کرول تو کرول) از پایین
    3. فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش دُم‌گاوی بلند (کرول لیفت) از بالا (بزودی)
    4. فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش دُم‌گاوی بلند (کرول لیفت) از پایین
    5. فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش پارکاب (بزودی)

    بالاکشی مصدوم:

    1. بالاکشی مصدوم به‌روش پارکاب ایتالیایی (Italian Footloop) (بزودی)
    2. بالاکشی مصدوم به‌روش پاندول اسپانیایی (Spanish Pendulum) از بالا
    3. بالاکشی مصدوم به‌روش وزن مخالف (Counter Weight) از پایین

    مراحل کلی

    1. خونسردی خود را حفظ کنیم.
    2. جوانب حادثه را بررسی کنیم.
      • مصدوم هشیار است یا بیهوش؟
      • اگر هوشیار است، توانایی تخلیه‌ی خود از روی طناب را دارد؟
      • آیا براثر حادثه به تجهیزات مصدوم آسیبی رسیده است؟
      • آیا کارگاه یا طناب، تحمل وزن همزمان ناجی و مصدوم را دارد؟
      • آیا جدا از رهاسازی مصدوم از طناب، لازم است نفرات دیگر تیم برای آوردن کمک به بیرون از غار بروند؟
    3. انتخاب روش نجات
      • نیاز به تجهیزات اضافی نداشته و با لوازم انفرادی غارنوردی قابل اجرا باشد.
      • با کمترین نیروی بدنی قابل اجرا و نیاز به مداخله نفر سوم نباشد.
      • سریع و ایمن باشد.
      • پایین بردن مصدوم ساده‌تر و سریع‌تر است اما بسته به عوامل مختلف (مثل نزدیک بودن به سر چاه، شرایط ناایمن و نامناسب پایین چاه، ریزش آب و…) ممکن است لازم باشد یکی از روش‌های بالاکشی انتخاب شود.
    4. در اولویت قرار دادن ایمنی خود
      • چک کردن تمام تجهیزات شخصی و امدادی خود
      • اقدام به نجات با اعتمادبه‌نفس و جسارت
    5. مصدوم را دریابید…
      • بررسی مصدوم و درصورت‌نیاز تثبیت شرایط
      • صحبت کردن و دلداری جهت بهبود شرایط روحی مصدوم درصورت هوشیاری او
      • جمع کردن هارنس سینه و بالا آوردن هرچه سریع‌تر سرِ مصدوم درصورت بیهوشی او
      • حرکت دادن تسمه‌های هارنس مصدوم جهت به‌گردش درآوردن خون در اندام‌های او
    6. انتقال مصدوم به جای امن و مراقبت از او بعد از رهاسازی از طناب
      • دور کردن مصدوم از محل‌های خطرناک که احتمال ریزش آب یا سنگ و سقوط دارد.
      • گرم نگه‌داشتن مصدوم توسط پتو نجات و زیرانداز و…

    نکات کلیدی

    • استفاده از ابزار صعود فارغ از اینکه مصدوم بالاتر یا پایین‌تر از شما (ناجی) قرار داشته باشد.
    • استفاده از ابزارهای مصدوم تاجای‌ممکن، به‌خصوص در استفاده از ابزار فرود جهت پایین دادن مصدوم (مگر آنکه ابزار مصدوم آسیب دیده باشد.)
    • استفاده از دو کارابین پیچ زنجیر جهت اتصال به مصدوم (در هنگام فرود، جهت تسلط کافی شما (ناجی) برروی ابزار فرود)
    • الزامی بودن وجود ۲ نقطه اتصال بین شما (ناجی) و مصدوم جهت پیشگیری از هرگونه خطای انسانی
    • استفاده الزامی از کارابین ترمز (Brake) بدلیل قرارگیری همزمان وزن دو نفر برروی ابزار فرود
    • قرارگیری شما (ناجی) بین پاها و زیر مصدوم جهت راحتی بیشتر و فشار کمتر به مصدوم و همچنین کنترل فرود

    روش‌های نجات انفرادی

    بزودی عکس‌ها و توضیحات کامل اضافه خواهد شد.

    فرود مصدوم

    فرود مصدومِ درحال فرود

    فرود مصدومِ درحال فرود با استاپ از بالا
    1. فرود با ابزار صعود (یومار و کرول)
    2. اتصال خودحمایت کوتاه به حلقه اصلی هارنس مصدوم
    3. قفل کامل ابزار فرود (استاپ) مصدوم
    4. بلند شدن روی پارکاب و باز کردن کرول
    5. اتصال ۲ کارابین زنجیر به کارابین نیم‌دایره یا کارابین ابزار فرود (استاپ) مصدوم
    6. نشستن و انتقال وزن به کارابین‌های زنجیر
    7. جدا کردن ابزار صعود یومار از طناب
    8. بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود
    9. قفل ابزار فرود (استاپ) بعد از رسیدن به زمین
    10. باز کردن کارابین زنجیر
    11. انتقال مصدوم به نقطه امن، بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود مصدوم برروی زمین
    12. جدا کردن خودحمایت کوتاه از مصدوم
    فرود مصدومِ درحال فرود با استاپ از پایین
    1. قراردادن طناب کنار پای مصدوم
    2. شروع صعود
    3. اتصال خودحمایت کوتاه به حلقه اصلی هارنس مصدوم
    4. انتقال ابزار صعود یومار به بالای ابزار فرود (استاپ) مصدوم
    5. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول
    6. نصب کرول بالای ابزار فرود (استاپ) مصدوم (زیر ابزار صعود یومار)
    7. قفل کامل ابزار فرود (استاپ) مصدوم
    8. بلند شدن روی پارکاب و باز کردن کرول
    9. اتصال ۲ کارابین زنجیر به کارابین نیم‌دایره یا کارابین ابزار فرود (استاپ) مصدوم
    10. نشستن و انتقال وزن به کارابین‌های زنجیر
    11. جدا کردن ابزار صعود یومار از طناب
    12. بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود
    13. قفل ابزار فرود (استاپ) بعد از رسیدن به زمین
    14. باز کردن کارابین زنجیر
    15. انتقال مصدوم به نقطه امن، بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود مصدوم برروی زمین
    16. جدا کردن خودحمایت کوتاه از مصدوم

    پس از تمرین و تبحر کافی می‌توان مراحل ۶ و ۸ را حذف نمود.

    فرود مصدومِ درحال فرود با سیمپل و شانت از بالا

    بزودی…

    فرود مصدومِ درحال فرود با سیمپل و شانت از پایین
    1. قراردادن طناب کنار پای مصدوم
    2. شروع صعود
    3. اتصال خودحمایت کوتاه به حلقه اصلی هارنس مصدوم
    4. انتقال ابزار صعود یومار به بالای ابزار فرود (سیمپل) مصدوم (زیر شانت)
    5. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول
    6. نصب کرول بالای ابزار فرود (سیمپل) مصدوم (زیر ابزار صعود یومار)
    7. قفل کامل ابزار فرود (سیمپل) مصدوم
    8. آزادسازی و پایین کشیدن و برداشتن شانت از روی طناب
      • درصورتی که روی شانت فشار است و شانت آزاد نیست، با دست راست کارابین نیم‌دایره مصدوم را گرفته، با یک فشار به سمت بالا، با دست چپ قفل شانت را آزاد می‌کنیم.
    9. بلند شدن روی پارکاب و باز کردن کرول
    10. اتصال ۲ کارابین زنجیر به کارابین نیم‌دایره یا کارابین ابزار فرود (سیمپل) مصدوم
    11. نشستن و انتقال وزن به کارابین‌های زنجیر
    12. جدا کردن ابزار صعود (یومار) از طناب
    13. بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود
    14. قفل ابزار فرود (استاپ) بعد از رسیدن به زمین
    15. باز کردن کارابین زنجیر
    16. انتقال مصدوم به نقطه امن، بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود مصدوم برروی زمین
    17. جدا کردن خودحمایت کوتاه از مصدوم

    پس از تمرین و تبحر کافی می‌توان مراحل ۶ و ۹ را حذف نمود.

    فرود مصدومِ درحال صعود

    فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش کرول در کرول (کرول تو کرول) از بالا

    بزودی…

    فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش کرول در کرول (کرول تو کرول) از پایین
    1. قراردادن طناب کنار پای مصدوم
    2. شروع صعود
    3. اتصال خودحمایت کوتاه به حلقه اصلی هارنس مصدوم
    4. انتقال ابزار صعود یومار به بالای کرول مصدوم
    5. جدا کردن ابزار صعود یومار مصدوم از طناب
    6. نزدیک کردن کرول به کرولِ مصدوم و حذف فاصله بین دو کرول
    7. قرارگیری بین دو پای مصدوم
    8. اتصال ابزار فرود مصدوم به کارابین نیم‌دایره‌ی مصدوم و طناب از طرف خودمان، گرفتن خلاصی طناب و قفل ابزار فرود
    9. سفت کردن تسمه تورس مصدوم و شل کردن تسمه تورس خود
    10. باز کردن کرول مصدوم و انتقال وزن او به ابزار فرود
      • دست راست پشتِ کرول مصدوم، دست چپ زبانه کرول مصدوم، زانوها زیر بدن مصدوم و با یک حرکت الاکلنگی خود را به سمت عقب کشیده، با زانوها مصدوم را کمی به بالا هل داده، زبانه کرول مصدوم را باز کرده، کرول مصدوم را از طناب جدا کرده و وزن مصدوم را به ابزار فرود انتقال می‌دهیم.
    11. فرود با ابزارهای صعود تا جای ممکن و به‌حداقل رساندن فاصله ابزار صعود با مصدوم
    12. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول
    13. اتصال ۲ کارابین زنجیر به کارابین نیم‌دایره یا کارابین ابزار فرود مصدوم
    14. نشستن و انتقال وزن به کارابین‌های زنجیر
    15. جدا کردن ابزار صعود یومار از طناب
    16. بازکردن قفل ابزار فرود و فرود
    17. قفل ابزار فرود (استاپ) بعد از رسیدن به زمین
    18. باز کردن کارابین زنجیر
    19. انتقال مصدوم به نقطه امن، بازکردن قفل ابزار فرود (استاپ) و فرود مصدوم برروی زمین
    20. جدا کردن خودحمایت کوتاه از مصدوم
    فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش دُم‌گاوی بلند (کرول لیفت) از بالا

    بزودی…

    فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش دُم‌گاوی بلند (کرول لیفت) از پایین
    1. قراردادن طناب کنار پای مصدوم
    2. شروع صعود
    3. اتصال خودحمایت کوتاه به حلقه اصلی هارنس مصدوم
    4. انتقال ابزار صعود یومار به بالای کرول مصدوم
    5. جدا کردن ابزار صعود یومار مصدوم از طناب
    6. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول
    7. نصب کرول بالای کرول مصدوم
    8. جدا کردن خودحمایت بلند از ابزار صعود (یومار) و عبور دادن آن از داخل کارابین پارکاب
    9. اتصال خودحمایت بلند به بالای کرول مصدوم
    10. اتصال ابزار فرود مصدوم به کارابین نیم‌دایره‌ی مصدوم و طناب از طرف خودمان، گرفتن خلاصی طناب (بدون قفل ابزار)
    11. حرکت ابزار صعود یومار به سمت بالا تا جای ممکن
    12. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول
    13. نشستن و انتقال وزن برروی خودحمایت بلند
    14. هل دادن مصدوم به سمت بالا
    15. آزاد کردن کرول مصدوم
    16. گرفتن خلاصی ابزار فرود و ققل آن
    17. اتصال ۲ کارابین زنجیر به کارابین نیم‌دایره یا کارابین ابزار فرود مصدوم
    18. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی خودحمایت بلند از کرول
    19. نشستن و انتقال وزن به کارابین‌های زنجیر
    20. جدا کردن ابزار صعود یومار از طناب
    21. بازکردن قفل ابزار فرود و فرود
    22. قفل ابزار فرود بعد از رسیدن به زمین
    23. باز کردن کارابین زنجیر
    24. انتقال مصدوم به نقطه امن، بازکردن قفل ابزار فرود و فرود مصدوم برروی زمین
    25. جدا کردن خودحمایت کوتاه از مصدوم
    فرود مصدومِ درحال صعود به‌روش پارکاب

    بزودی…

    بالاکشی مصدوم

    بالاکشی مصدوم به‌روش پارکاب ایتالیایی (Italian Footloop)

    مناسب زمانی که مصدوم وزن کمی دارد یا جهت بالاکشی کیسه‌بار سنگین.

    بزودی…

    بالاکشی مصدوم به‌روش پاندول اسپانیایی (Spanish Pendulum) از بالا

    1. اتصال خودحمایت بلند به کارگاه
    2. اتصال ۳ کارابین بصورت زنجیر برروی طناب به‌طوری‌که کارابین اول به کارگاه و کارابین سوم به طنابِ تحتِ بارِ وزنِ مصدوم متصل شود.
    3. اتصال خودحمایت کوتاه به طناب و بین کارابین اول و سوم
    4. اتصال برعکس یومار به طناب و عبور پارکاب از یک کارابین ساده متصل به حلقه هارنس
      • دراین‌حالت باید مراقب بود که یومار به پایین سُر نخورد.
    5. فشار پا برروی پارکاب و بالا کشیدن یومار با هر دو دست بصورت همزمان
      • تا جایی که فاصله‌ی بین کارابین سوم زنجیر و خودحمایت کوتاه به‌اندازه‌ی اتصال یومار و کرول مناسب باشد.
    6. جداسازی یومار و اتصال آن برروی طناب وسط (طناب بین کارابین سوم زنجیر و خودحمایت)
    7. بلند شدن روی پارکاب و نصب کرول برروی طناب وسط (زیر یومار)
    8. بالا کشیدن طنابِ مصدوم تا جای ممکن (طناب تمام شود.)
    9. صعود با یومار و کرول به‌سمت بالا تا جای ممکن
    10. تکرار مراحل ۸ و ۹ تا زمانی که خودحمایت‌های مصدوم به کارگاه برسد.
    11. اتصال خودحمایت‌های کوتاه و بلند مصدوم به کارگاه
    12. اتصال خودحمایت کوتاه خود به کارگاه
    13. جداسازی یومار و اتصال پارکاب به کارگاه
    14. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول
    15. جداسازی کرول مصدوم از طناب
      • دراین‌حالت کرول مصدوم تحت فشار نیست.

    بالاکشی مصدوم به‌روش وزن مخالف (Counter Weight) از پایین

    1. قراردادن طناب کنار پای مصدوم
    2. شروع صعود با به‌همراه بردن انتهای طناب
      • انتهای طناب گره استاپر است.
    3. باز کردن گره انتهای طناب و عبور آن از پشت کرول و داخل کارابین نیم‌دایره مصدوم
    4. جدا کردن خودحمایت و پله رکاب مصدوم از یومار او
    5. انتقال یومار مصدوم به کمی بالاتر
    6. عبور انتهای طناب از داخل کارابین یومار، گره زدن آن و رها کردن طناب به پایین
      • دراین‌حالت ۳ طناب روبروی ما قرار دارد:
        1. طنابی که به کارگاه متصل است.
        2. طنابی که از پشت کرول مصدوم عبور کرده است.
        3. طنابی که از یومار عبور کرده و انتهای آن آزاد است.
    7. عبور از مصدوم و ادامه‌ی صعود تا جایی که به‌اندازه‌ی یک یومار و کرول برروی طناب شماره‌ی ۳ جا باشد.(*)
    8. انتقال یومار و کرول خود به طناب شماره‌ی ۳
    9. بالاکشی مصدوم با دست تا جای ممکن
      • تا جایی که مصدوم به ما نزدیک شده و امکان بالاکشی بیشتر وجود نداشته باشد.
    10. انتقال یومار و کرول خود به طناب شماره‌ی ۱
    11. صعود و انتقال یومار مصدوم به بالا
    12. تکرار مراحل ۸ تا ۱۱ تا زمانی که خودحمایت‌های مصدوم به کارگاه برسد.
      • درنزدیکی کارگاه می‌توان بجای استفاده از یومار مصدوم، از کارگاه اصلی استفاده کرد.
    13. اتصال خودحمایت‌های کوتاه و بلند مصدوم به کارگاه
    14. اتصال خودحمایت کوتاه و بلند خود به کارگاه
    15. آزاد کردن زبانه‌ی کرول مصدوم(*)
    16. جداسازی یومار خود و اتصال پارکاب به کارگاه
    17. بلند شدن روی پارکاب و آزادسازی کرول خود
    18. کشیدن انتهای طناب و بازکردن گره
    19. آزاد کردن طناب از داخل کارابین نیم‌دایره و کرول مصدوم، گرده زدن آن و رها کردن طناب به پایین (حالت اولیه)

    بیشتر بدانیم: نحوه‌ی قفل کردن ابزار فرود استاپ پتزل

    جزئیات روش‌های آورده شده در این مقاله درحال بررسی و بهبود است؛ درصورتی که نکته‌ای بنظرتان می‌رسد، ممنون می‌شویم آن را با ما درمیان بگذارید.

  • نحوه‌ی قفل کردن ابزار فرود استاپ پتزل

    نحوه‌ی قفل کردن ابزار فرود استاپ پتزل

    درزمان فرود با استاپ، گاهی اوقات لازم است طناب را رها کنیم تا هر دو دست برای انجام کارهای دیگر آزاد باشند. برای این کار می‌توان از گره‌های مختلف برای قفل کردن ابزار فرود استفاده کرد.

    منبع: PETZL

    اخطار

    • نیاز است قبل از استفاده‌ی عملی از این روش‌ها، دستورالعمل استفاده از این ابزار را بادقت خوانده و اطلاعات تکمیلی را کاملا درک کرده باشید.
    • تسلط در انجام این تکنیک‌ها نیاز به آموزش‌های خاصی دارد. لازم است قبل از استفاده‌ی شخصی از آن‌ها، با یک نفر متخصص، کار کرده تا توانایی شما را در انجام مستقل و ایمن این روش‌ها تایید کند.
    • تکنیک‌های زیر دررابطه با فعالیت‌های خاصی آورده شده است. ممکن است موارد دیگری نیز وجود داشته باشد که در این مقاله توضیح داده نشده است.

    بیشتر بدانیم: ابزار حمایت و فرود استاپ پتزل

    قفل‌های سریع یا کامل را می‌توان از روش‌های مختلف انجام داد؛ اما در این مقاله، تنها مرسوم‌ترین آنها آورده شده است.

    فهرست قفل‌ها:

    قفل سریع:

    1. استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو
    2. استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ بدون کارابین فرینو
    3. استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو زی
    4. استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین بریک (بدون کارابین فرینو زی)

    قفل کامل:

    1. استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو
    2. استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ بدون کارابین فرینو
    3. استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو زی
    4. استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین بریک (بدون کارابین فرینو زی)
    5. استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ بدون کارابین فرینو زی

    قفل سریع استاپ

    قفل سریع در مکان‌هایی استفاده می‌شود که بعد از رها کردن طناب، درصورت لغزش و حرکت تصادفی ابزار فرود، خطری ایجاد نشود.
    برای مثال، هنگام رسیدن به کارگاه میانی، قبل‌ازاینکه بخواهیم خودحمایت خود را به کارگاه متصل کرده و ابزار فرود را به طناب پایین‌تر انتقال دهیم، می‌توان از این نوع قفل استفاده کرد. دراین‌حالت هرگونه جابجایی و سقوط، سریعا توسط حلقه‌ای که طناب با کارگاه ایجاد کرده، متوقف خواهد شد؛ درنتیجه قفل سریع برای این حالت کافی‌ست.
    دقت داشته باشید، برای اجتناب از هرگونه حرکتی که باعث باز شدن قفل شود، مطمئن شوید در تمام مدت، وزن بدن برروی ابزار فرود قرار گرفته باشد.

    استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو

    استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ بدون کارابین فرینو

    استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو زی

    استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین بریک (بدون کارابین فرینو زی)

    قفل کامل استاپ

    قفل کامل در مکان‌هایی استفاده می‌شود که بعد از رها کردن طناب، درصورت لغزش و حرکت تصادفی ابزار فرود، خطر سقوط وجود داشته باشد.
    برای مثال: توقف کامل جهت ایجاد کارگاه میانی. دراینجا درصورت لغزش و حرکت ابزار فرود هیچ مانعی جهت توقف سقوط وجود ندارد. دراین‌حالت، جهت رها کردن طناب، لازم است قفل کامل ایجاد شود.

    استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو

    استاپ مدل قبل از ۲۰۱۹ بدون کارابین فرینو

    استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین فرینو زی

    استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ با کارابین بریک (بدون کارابین فرینو زی)

    استاپ مدل بعد از ۲۰۱۹ بدون کارابین فرینو زی

  • پیمایش خط‌الراس مرکزی رشته کوه دنا

    پیمایش خط‌الراس مرکزی رشته کوه دنا

    میگن دنا برای ایرانی‌ها مثل آلپه برای اروپایی‌ها.
    یک بهشت برای تمرین کوهنوردی.
    از مسیرهای فنی گرفته تا پیمایش‌های جذاب زمستانی، دنا در هر سطحی که باشید براتون جای کار داره.
    از کودکی، دنا دورازدست‌ترین قله‌ای بود که می‌خواستم نه فقط در رویا که در حقیقت فتحش کنم.
    تا همین چند سال پیش که فهمیدم، اولا دنا قله نیست و یک رشته‌کوهه با بیش از ۵۲ قله‌ی بالای ۴۰۰۰ متر و دوما ما کوهنوردا به جنگ کوه‌ها نمیریم که فتحشون کنیم، بلکه اونها رو صعود می‌کنیم و این وسط تنها چیزی که باهاش در جنگیم، توان ذهنی و بدنی خودمون هست.

    رشته‌کوه دنا

    دنا رو به سه بخش، خط‌الراس شرقی، مرکزی و غربی تقسیم‌بندی میکنن.
    بلندترین قله‌ی دنا، قاش‌مستان یا بیژن ۳ در خط‌الراس مرکزی دنا قرار داره.
    مسیر رایج صعود به این قله از روستای خفر از توابع سمیرم است ولی از اونجایی که همیشه یک کوهنورد دچار وسواس به چالش کشیدنه، میاد به خودش میگه: خب چکار کنم بترکونم محدودیت‌های جسمانیمو، میایمو به جای مسیر مستقیم، از ابتدای خط‌الراس مرکزی که همانا «برد آتش» و «سیچانی» میشه یا یکم اونورترش که آسونتر بشه از «حوض‌دال» صعود می‌کنیم، همینجوری خط‌الراس رو میریم و میریم (آی بده بستون داره! آی!!) نزدیک‌های انتهای خط‌الراس مرکزی، میرسم به بیژن سه… بیشتر بخوام خودمو محک بزنم، یه سر هم به حضرت «مورگل» میزنم تا حجت تموم بشه بگم کُلشو رفتم. البته که کلِ کلش هم نیست!

    کلش چیه؟
    طی کردن هر سه خط‌الراس شرقی، مرکزی و غربی دنا که معمولا یک پیمایش یک هفته تا ده روزه‌ست. تو کوهنوردی فارس و کهگیلویه‌وبویراحمد طی کردن خط‌الراس‌های دنا یجورایی آخر کوهنوردیه.
    یعنی تو بیا بگو من پارسال رفتم ‌اورست.
    قبل از عرض تبریک، سریع میگن که: زمستونه‌ی خط‌الراس کامل دنا رو رفتی؟
    اگر جوابت منفی باشه، صرفا یه آدم پولداری که رفتی یک کوهنوردی تجاری انجام دادی.
    خلاصه که خیلی مهمه. ما که از شرایط صعود زمستانه دنا فقط آرزوش رو داریم ، تصمیم گرفتیم بجاش بریم پیمایش خط‌الراس مرکزی دنا (اونم نه کاملش) و نه در زمستان، که تو دل تابستون.

    یجورایی راستشو بخوام بگم تصمیم هم نگرفتیم، مجبور بودیم بریم، پیش نیاز سفر به دماوند بود.

    برنامه‌ریزی

    باشگاهی که می‌خواستیم تابستون ۱۴۰۱ باهاشون همسفر دماوند بشیم، برای متقاضیان یک سری صعود در نظر گرفته بود جهت آمادگی و سرند کردن اعضا.
    یه چیزی تو این مایه‌ها که می‌بریمتون، هرکس جونش درنیومد میره مرحله بعدی، لیکن ملت جونشون هم در میومد، قدرت خدا بازم میرفتن مرحله بعدی!
    خلاصه این شد که آخرش ما با یه لشکر سی و چند نفره با ماکسیمم سرعت ۱٫۳ کیلومتردرساعت، راهی خط‌الراس مرکزی دنا به مسافت حدود ۲۴ کیلومتر شدیم.

    غالبا برنامه‌ی خط‌الراس مرکزی به این شکل اجرا میشه که از شهر سی‌سخت به گردنه‌ی بیژن میرن، مسیری که برای ماشین‌سواری و نهایت مینی‌بوس قابل تردد هست، اما خب اینجا ایرانه اتوبوس هم نیتش صاف باشه میره!
    از اونجایی که براتون لوکیشنش رو میذارم، پیمایش خط‌الراس رو شروع می‌کنن. معمولا کسی «برد آتش» نمیره، «سیچانی»م که دو قدم راه با «حوض‌دال» فرقشه، چه اینجا چه اونجا، اونم نمیره، تو پناهگاه حوض‌دال زیر قله، یک شب کمپ می‌کنه و فرداش کوله سنگین می‌کشه رو خط‌الراس، اول «حوض‌دال» بعد آقایون «بیژن» و چهارده پونزده تا قله‌ی دیگه تا میرسه به عزیز دل، قاش‌مستان. صد البته که اسم این نمیشه خط‌الراس‌مرکزی وقتی این همه از سر و تهش زدی و خدا می‌دونه از وسطش چند تا قله رو فاکتور گرفتی. دربهترین‌حالت میشه پیمایش «بخشی از خط‌الراس مرکزی».

    درسته که خدا بخیل نیست، اما توجه داشته باشید که دوستانِ همیشه در صحنه نشستن منتظر که با بیشترین سرعت ممکن اشتباهات شما رو استوری کرده، پشت‌بندش به این نکته اشاره کنن که «ما خوبیم اونا بدن».

    بگذریم، زیر قاش مستان یه مکانی هست که بهش میگن زمین فوتبال (که خدایی تنها شباهتش به زمین فوتبال در اینه که هیچ شباهتی با زمین فوتبال نداره)؛ شب رو اونجا کمپ می‌کنه و فردا صبحش قسمت باشه میره مورگل، نباشه هم سرازیر میشه طرف روستای خفر.
    گاهی هم چون جونش زیاده، همون بعد از قاش‌مستان میره مورگل میاد تا پناهگاه قاش‌مستان شب رو اونجا می‌خوابه.
    رایج ترین مدلی که من دیدم اینه.
    حالا بهرحال زمینه دیگه، گِرده. از هرجاش بری می‌رسی به مقصد؛ شما برو کل کره زمین رو دور بزن بیا؛ اینم میشه.

    سرپرست ما از اونجایی که به قدرت تیم و توانمندی افراد کمکیش ایمان داشت (مثل اینکه یکیش هم ما بودیم یعنی)، تصمیم گرفتن که تا شب‌مانی حوض‌دالش برنامه همون باشه، ولی بعدش دیگه کوله نبریم و همه وسایل رو بذاریم پناهگاه، بریم تا «قاش مستان» و «مورگل» و همه رو برگردیم دوباره زیر «حوض‌دال» بخوابیم.

    یه این جور قدرت‌های منطقه‌ای بودیم واسه خودمون.

    خوان اول: قاطر

    خلاصه آقا ما رفتیم؛ خوان اول، دادن کوله‌ها با قاطر بود.
    این پدیده‌ی قاطر در حوض‌دال چند وقتی بیشتر نیست به عرصه‌ی ظهور رسیده، بنابراین اساتید، هنوز وارد نیستن؛ یهو دیدی قاطر با بارش رفت ته دره یا کوله پاره شد، اینو مد نظر داشته باشید وقتی دارید بین سبک‌بار صعود کردن و ریسک بجان خریدن ازدست‌دادن تجهیزات دودوتا چهارتا می‌کنید. البته که دوستان دارن آموزش می‌بینن رو کوله‌های بچه‌ها ایشالله تا دو سه سال دیگه حله!

    از اونجایی که تعداد ما بالا بود و قاطر کم، از قبل قرار بر این شد که هر دو نفر فقط یک کوله به قاطر بدن.
    امان از این بشر دوپا! نمی‌دونم عزیزان دل با چه جادویی، کل وسایل دو کوله رو میکردن تو یک کوله، میدادن بار قاطرِ بخت برگشته.
    این شد که وزن همون بود ولی تعداد کوله کمتر بود. باهوش کی بودیم ما خودم هم نمیدونم.

    ما که سرعتمون رو خدمتتون گفتم چقدر بود، قاطرها به دلیل داشتن دو عدد پا بیشتر از ما، سرعتشون دو برابر ما بود که خب همچنان سرعت قابل عرضی نمیشد. حالا این رو به زرنگ‌بازی دوستان و ناشی بودن باربرها اضافه کنید؛ شد آنچه نباید میشد. توی راه چندین بار ایستادن و کوله‌های ریخته شده رو جمع کردن، قاطر نشسته بر زمین رو با سلام و صلوات بلند کردن و بدین‌شکل تا دو ساعت بعد از رسیدن ما به پناهگاه، بارهامون نرسیدن که نرسیدن.
    یکسریمون چادرمون تو قاطر بود که هیچی! نتونستیم کمپ کنیم و لاجرم مهمان پناهگاه‌نشین‌ها شدیم. یک سری هم که چادر داشتن از شدت باد نتونستن دووم بیارن و وسط شب ریختن رو سرمون، آخرش رو بگم این شد که ۳ ساعت بیشتر نخوابیده، باید می‌زدیم به دل کوه.

    شروع پیمایش

    هرچه از ما اصرار که تو رو خدا یکی دو ساعت دیرتر مگه چی میشه! از سرپرست انکار که به تاریکی شب می‌خوریم، نمیشه.

    جا داره اینجا توضیح بدم که در کوهنوردی ساعت ۳ نیمه شب، حتی ۲ نیمه شب، صبحه! ولی ساعت ۱۱ شبه! این چه سمیه خودم هم نمی‌دونم.

    برای اینکه متوجه موضوع بشید، با توجه به سرعت ما، پیمایش مسیر رفت‌و‌برگشت چیزی حدود ۱۷ ساعت پیش‌بینی شده بود.
    یعنی ما اگر ۴ صبح راه می‌افتادیم، ۹ شب می‌رسیدیم همین‌جا (خب لعنتی چه کاریه که میرید؟ سوالات فلسفی‌تون رو الان مطرح نکنید اینجا جایش نیست. بیشتر از لعنتی هم اجازه ندارید بهمون فحش بدید، گفته باشم! اصلا کوهنوردی همینه! اگر درگیر چنین سوالاتی هستی چرا اومدی گزارش صعود می‌خونی خب!؟)
    بنابراین اگر ۶ صبح راه می افتادیم، ۱۱ شب میرسیدیم و شب بده!

    همین رو بگم که فکر نکنم کسی بیشتر از ۲ ساعت خوابش برده بود که مجبور به عزیمت شدیم.
    باد چی می‌گفت این وسط. واقعا نمیشه بماند! باید گفت ازش!
    سرعت باد قرار بود نهایت ۱۰ کیلومتر در ساعت باشه ولی واقعا سرعت اون باد لعنتی خیلی بیشتر از این حرفها بود.
    قله «حوض‌دال» خودش مشهوره به بادخیز بودن. حالا بیاد و ابروباد و مه‌وخورشید و حتی فلک هم در کار بشه، ببین چه ترکیبی بشه این دیگه!
    وسط تابستون بود، اشتباه محاسباتی شخصی من هم اعتماد بود! اعتماد به داده‌های آورده شده در گروه! خب انسان، خودت هم چک میکردی!
    اصلا برای یک کوهنورد زشته خودش تک‌تک قدم‌های یک صعود رو بررسی نکنه.
    تو، توی همه تصمیمات سرپرست فضولی می‌کنی، از کی بریم و کجا بریم و با چی بریم، اون وقت یه آب‌وهوا رو چک نمیکنی!؟
    یکی از زشت‌ترین اشتباهات من تو کوهنوردیم تا به امروز بود.

    این شد که با توجه به دما و بادی که در گروه اعلام شده بوده، موقع انتخاب پوشاک گفتم، بیس که نمی‌خواد، گرمم میشه؛ گروتکس که نمی‌خواد، گرمم میشه؛ اینو نمی‌خواد، اونو نمی‌خواد؛ یک گرم هم کوله سبک‌تر بهتر! این شد که روی ویبره از سرما رفتیم تا قله «حوض‌دال». حالا به چه وضعیتی؟ نگاه ساعت کردم دیدم مسیر یک‌ساعت‌ونیمه رو ۳ ساعته رفتیم. یعنی با سرعتی زیر ۱ کیلومتردرساعت، با توقف هر ۱۰۰ متر یکبار… یعنی کل قانون حالا حرکت کنیم گرممون میشه رو هوا بود!

    در اینجا بود که مغزم دستور داد یا ادامه بده و با شرف، جون بکن یا مثل یک ترسو برگرد پناهگاه و بخواب!
    چکار کنیم چیکار نکنیم، ما چندتا از مثلا ستون‌های گروه، شرف و استقامت و باقی قضایا رو گذاشتیم زمین و برگشتیم پناهگاه.
    مناسبه که الان به موضوع ارتفاع زدگی اشاره کنم.
    کلا شما میتونی هر گندی که میزنی رو در کوهنوردی بندازی گردن ارتفاع. قربونش برم اینقدر هم تنوع حال داره که از دل‌درد و سردرد گرفته تا توهم و تنفس نامنظم رو میشه بهش نسبت داد. در این حد که بعضی‌ها به «اوه شت، باید برم خرس بگیرم» برگشتن! تا این اندازه دستت بازه برای نرفتن!
    خب از این‌جاست که به جای تعریف پیمایش مسیر خط‌الراس مرکزی، متاسفانه باید بشینید پای گزارش بازمانده‌ها!

    پناهگاه

    ما ساعت ۸ صبح پناهگاه بودیم. بجز من ۷ نفر دیگه، هریک به‌هردلیلی که توضیح دادم همش به ارتفاع برمیگرده، تو پناهگاه بودن. وقتی یک برنامه رو از وسطش ترک می‌کنی، اولش بدنت گرمه نمی‌فهمی چه کردی؛ بجز این، خب خوابت هم میاد پس بیشتر نمی‌فهمی.

    صبحونه خوردیم و خوابیدیم تا نزدیک ظهر.
    پناهگاه حوض‌دال رو جدید ساختن. دو طبقه داره، بیرونش جذابتر از توشه. سقف طبقه دوم خیلی کوتاهه؛ اتاق پایینی بهتره، هم بخاطر فضا، هم عدم نیاز به پله‌هایی که عملا تله مرگه.
    برق هم فقط در صورت روشن شدن ژنراتور دارید، اونم اگر مسئول پناهگاه رو پیدا کنید وگرنه که ندارید!
    ولی از منظره و لوکیشن عکاسی تا دلتون بخواد راه هست به پست اینستای شما، برای همین پیشنهاد میکنم یه جوری برنامه‌ریزی کنید که مثل ما شب نرسید. درسته تو مسیر، آفتاب اذیت می‌کنه اما باور کنید دربه‌در شدن تا ساعت ۱۲ شب و کم خوابی خیلی بیشتر آزاردهنده‌تر از یکم آفتاب سوختگی هست. خلاصه که بیایید و از آفتاب نترسید، یه زمان درست و درمون برسید پناهگاه و کلا هم سعی کنید هر کاری ما کردیم رو نکنید، آفرین.

    ما طبقه دوم خوابیده بودیم، گاهی بیدار میشدم، از صدای باد و می‌گفتم آخی بچه‌ها و بعد کیسه خواب رو می‌کشیدم دور شونه و تو گرمای لذت‌بخشش خودم رو جا می‌کردم و در دم دوباره می‌خوابیدم.

    از عذاب وجدان بود یا گرسنگی یا شایدم صدای بی‌سیم، ساعت ۱۲ دیگه بیدار شدیم، گویا یک عده دیگه بچه‌ها داشتن از زیر بیژن ۲ برمی‌گشتن.
    از اونجایی که فعالیت جذاب دیگه نداشتیم، نشستیم حدس زدن که کی برگشته.
    باید اغراق کنم که از برگشتن سرپرست برنامه به شدت وحشت کرده بودم، خب باید توضیح می‌دادم چرا برگشتم!
    برای خودم واضح بود که چرا، ولی به زبون که میاوردمش، کل جریان تخریب میشد و تنزل پیدا میکرد در حد «تنبلی کردی یا توانش رو نداشتی».
    برای همین سعی کردم به زبون نیارمش. البته که در ادامه خواهید دید به اندازه کافی سعیمو نکردم.

    فکر میکنم حدود ۲-۳ بعدازظهر بود که بیژن دویی‌هامون رسیدن. از ویژگی‌های داشتن یک سرپرست فهیم اینه که اصلا لازم نداشتن همون موقع بدونن مشکل چی بوده، کلی تحویلمون گرفتن بدون این که سوال جواب کنن.
    شاید اون موقع میدونستن که چقدر دل شکسته هستیم، چیزی که خودمون هم نمی‌دونستیم.
    این اولین بار بود که من یک صعود رو از نیمه‌ رها می‌کردم، برای همین نمی‌دونستم تا چند روز دیگه دلم شروع می‌کنه به شکستن و خدا می‌دونه تا کی!
    احتمالا تا وقتی که به سرانجام برسونم این ناتمام رو.

    حالا که معمای برگشتگان از بیژن هم حل شده بود، نهار هم خورده بودیم، عملا داشت حوصلمون سر میرفت؛ چکار کنیم، چکار نکنیم، تصمیم گرفتیم بخوابیم.
    ولی واقعا هر انسانی توان محدودی برای خوابیدن داره. این شد که لاجرم بیدار شدیم .
    اینجا بود که فهمیدیم ساعت یادم نیست کی، بچه‌ها رسیدن به قله قاش‌مستان و تو راه برگشتن.
    شاید فکر کنید دوست داشتم جاشون باشم ولی واقعا تصور اینکه تازه باید برمی‌گشتن راه رفته رو و ما در عوض داشتیم آجیل‌ و شیرینی و چای می‌خوردیم تو یک جای گرم و نرم، آنچنان رشک‌برانگیز نبود.
    هرچقدر بازی کردیم، بچه‌ها نرسیدن. هرچقدر خوردیم، بازم نرسیدن. هرچقدر گشت زدیم منطقه رو، بازم خبری نبود که نبود!

    دیگه ساعت دور و بر ۸ بود که گفتن دارن پناهگاه را می‌بینن.
    باد صبح بود که گفتم، الان وحشی‌تر هم شده بود.
    تصمیم گرفتیم یک کار خوب براشون انجام بدیم و سوپ درست کنیم.
    از مسئول پناهگاه یک دیگ بزرگ گرفتیم و هرکسی هر نوع سوپی داشت داد ریختیم توش.
    شرکت الیت تو هیچ کابوسیش ندیده بود که، یه روز تو ارتفاع ۳۸۰۰ متری دنا، یه عده بیکار، سوپ سبزیجاتش رو قاطی سوپ زرشک و مرغ کنن و درنهایت این رسوایی براشون کافی نباشه، چندتا نودلیت هم بریزن سرش، شکم ‌سیر کن بشه.

    خیلی رسیدن‌شون بیشتر از انتظار طول کشید، براشون جاشون رو آماده کردیم. فکر نکنید ایده خوبی بودا! حتی به امتحان کردنش فکر هم نکنید! چرا؟ چون بعضی‌هاشون اینقدر عصبانی شدن از اینکه کیسه خوابشون رو باز کرده بودیم و وسایلشون جابجا شده بود که نزدیک بود بزننمون.
    حتی سوپ هم همشون رو خوشحال نکرد، سوپ میخواستن چیکار! تو اون وضعیت، تیم ستون میخواست، ستون‌ها کجا بودن، تو پناهگاه زیر پتو! خلاصه که بَلبشویی شد بیا و ببین. خسته بودن، عصبانی شدن، داشت جنگ میشد سر جای خواب که من و همسر جان رفتیم بیرون، چادر زدیم. تو بادی که نصیب هیچکس نکنه.
    باد میگم ولی شما حتی تصورش هم نمیتونی بکنی چه شدتی داشت.
    هر لحظه منتظر بودم جمعمون کنه، بسته‌بندی شده، پایینِ دره تحویلمون بده؛ حالا گیرم له و لورده.

    بعد از ۲-۳ ساعت که فهمیدم اگر این باد توانش رو داشت تا الان کنده بودمون تموم شده بود رفته بود، وهم جدیدی اومد سراغم که همانا بلند شدن سنگ از روی زمین به اذن باد و فرو افتادنش روی سرمون بود. همین قدر شرایط فانتزی طور، اتاق فرار گونه بود.

    از اونجایی که راوی داستان که من باشم هنوز زنده‌ام می‌تونید حدس بزنید که هیچ اتفاقی نیوفتاد. سرتاپامون خاک، ساعت ۷ صبح از خواب بلند شدیم.
    یه صبحونه با طعم شن و ماسه خوردیم و راه افتادیم به سمت پایین کوه.

    بازگشت

    خب از این‌جا شروع شد.
    یا ملت با نگاه می‌پرسیدن یا اگر یکم جسورتر بودن با صدای بلند که «هوی چرا نیومدی؟»
    و چون انسان موجودی است فراموشکار، تا به زبون می‌آوردمش، مجبور میشدم برای اینکه احمقانه به‌نظر نرسه، چیزهایی دیگر بهش اضافه کنم که نه تنها راست و ریستش نمی‌کرد، که میشد احمقانه با مخلفات اضافه.
    حالا مگه تموم میشد این راه برگشت.
    کلا حوض‌دال معروفه به اینکه از چشمه سیچانی، ماشین‌ها رو میبینی ولی هیچ‌وقت بهشون نمیرسی.

    مزاح میکنن، رسیدیم ما بالاخره.
    سوال و جواب کردن ما به اندازه کافی دوستان رو سیراب نکرده بوده از این‌جا به‌بعدِ ماجرا، توی راه برگشت به سمت شیراز، هرچی مزه ذخیره کرده بودن در سالهای عمرشون، بارمون کردن تا بارشون سبک بشه.
    هیچ کدوم از اینا دردناک نبود.
    از اول هم انگار رفته بودم که نرم، که نرسم.

    درد قصه فقط برای من اونجاش بود که در ره منزل لیلی، من دیگه مجنون نبودم، این شد که سر کوچک‌ترین خطری راه کج کردم به سمت پناهگاه.

    یه چند تا پند اخلاقی هم بدم تو حلقم گیر نکنه:
    هر کاری کردم لابلای گزارش بپاشم‌شون مگر زهرشون کم بشه نشد که.
    اگر از وجب‌به‌وجب یک برنامه ایراد می‌گیرید و از قدم‌به‌قدم مسیر ناراضی هستید، پیامدهای تصمیم‌تون رو بپذیرید و از همون اول پا نذارید تو برنامه. چون رو‌ وجود تک‌تک آدم‌های شرکت‌کننده در یک برنامه حساب باز میشه، زیر پاشون رو خالی نکنید. کلا نرید که بدونن نیستید.
    اگر دوستی دارید که دم‌‌به‌دقیقه سر هر چیزی راهکار سازنده‌ش برای عبور از بحران قهر کردن و دوری کردن و نادیده گرفتنه، تصمیم خودتون هست که باهاش دوست باشید یا نه، ولی عاقلانه است باهاش کوه نرید. کوهنوردی یک ورزش انفرادی نیست. هم دیگران به شدت به شما وابسته هستن هم شما به دیگران. در انتخاب دیگران‌تون به شدت وسواس به خرج بدید.

    دنا منطقه بکری هست، همه جا چشمتون به اطراف باشه حتی نزدیک به جاده، ممکنه مثل ما یک گله بز کوهی تصمیم بگیرن گذر خیال‌انگیزی داشته باشن در برابر چشمای حیرت زده‌ی شما.
    دستپاچه نشید اگر امکانات کافی برای ثبت این لحظه رو با دوربین و لنز حرفه‌ای ندارید، متوصل دوربین‌های بی‌کیفیت موبایل نشید (بجز خاندان اس ۲۱ و ۲۲ سامسونگ و دیگر پرچمداران گران‌قیمت سال ۲۰۲۲ به بعد)؛ که چیزی جز اجسام نامعلومِ تکان‌خورنده در دامنه‌ی کوه نصیبتون‌ نمیشه، چشمتون رو سیراب کنید از لذت دیدنشون و بعد بیایید یه چندتا چیز هم بذارید روش، قشنگ بُلد شده و با جزییات فراتر از واقعیت تحویل ملت بدید.
    مثلا میتونید با چاشنی کردن حمله‌ی خرس، گرگ، پلنگ یا دیگر درندگان هنوز منقرض نشده‌ی محیط زیست دنا، کل داستان رو هم بزنید، با هشتگ محیط_زیست_خود_را_دوست_بدارید، کپشنش کنید واسه اون عکسی که موقع غروب دور و اطراف پناهگاه گرفتید.
    یا فقط بنویسید آشغال نریز بی…، اگر در جای خالی قصد داشتید کلمه‌ی متفاوتی جایگزین کنید، اون دیگه زاییده‌ی ذهن شماست، نگارنده مسئولیتش رو نمی‌پذیره.

    خلاصه از اونجایی که کوهنورد هم بشری است دو پا ، مثل دیگر گونه‌های خودش، هرجا پا نهاده باشه پس‌ماندی از خودش بجا گذاشته. بنابراین تضمین میکنم که میتونید هر جایی از چسبیدن به این موضوع کلی سخنرانی کنید. فقط وقتی دارید اوج می‌گیرید از خودتون یواشکی بپرسید چقدر پاک سفر کردید؟

    اطلاعات مسیر پیمایش

    • نقطه‌ی شروع (پای کار): گردنه‌ی بیژن با ارتفاع ۲۹۱۰ متر از سطح دریا
    • شب‌مانی: پناهگاه حوض‌دال با ارتفاع ۳۷۸۰ متر از سطح دریا
    • قلل بلندتر از ۴۰۰۰ متر به ترتیب از شرق به غرب:
      برد آتش – سیچانی – حوض‌دال – کرسمی غربی – کرسمی شرقی – بیژن ۱ (ماش) – کپیری‎‎ – بیژن ۲ (برج) – قزل قلعه – بن رو – بیژن ۳ (قاش مستان) – مورگل
    • پای کار تا پناهگاه حوض‌دال
      • مسافت: ۴٫۷ کیلومتر
      • اختلاف ارتفاع: ۸۷۰ متر
      • میانگین شیب: ۱۸٫۵ درصد
    • پناهگاه حوض‌دال تا قله حوض‌دال
      • مسافت: ۱٫۸ کیلومتر
      • اختلاف ارتفاع: ۵۰۰ متر
      • میانگین شیب: ۲۷٫۵ درصد
    • قله حوض‌دال تا قله مورگل
      • مسافت: ۱۵ کیلومتر

    فاصله قله‌ها از یکدیگر

    منبع: wikiloc – farzadreyhani

    باسپاس از آقای فرزاد ریحانی، فواصل زیر باتوجه به پیمایش از خفر تا گردنه‌ی بیژن بصورت برعکس آورده شده است؛ و از مسیر پناهگاه حوض‌دال عبور نمی‌کند.

    بدیهی‌ست که فواصل حدودی هستند.

    گردنه بیژن – 2.8km – برد آتش

    برد آتش – 2.5km – سیچانی – 1.9km – حوض‌دال – 1.9km – کرسمی غربی – 0.6km – کرسمی شرقی – 2km – بیژن ۱ (ماش) – 1km – کپیری – 1.5km – بیژن ۲ (برج) – 1.6km – قزل قلعه – 1.6km – بن رو – 1.3km – بیژن ۳ (قاش مستان) – 3.3km – مورگل

    مورگل – 8.5km – پناهگاه – 4.5km – خفر

    مجموع

    • برد آتش تا مورگل: ۱۹٫۲ کیلومتر
    • گردنه بیژن تا خفر: ۳۵ کیلومتر

    بیشتر بدانیم: نقشه آنلاین مسیرها و قلل ۴۰۰۰ متری رشته کوه دنا

  • نقشه آنلاین مسیرها و قلل ۴۰۰۰ متری رشته کوه دنا

    نقشه آنلاین مسیرها و قلل ۴۰۰۰ متری رشته کوه دنا

    نقشه‌ی رشته کوه دنا و مسیر دسترسی به هر قله، با کمک شما دوستان، تهیه و در حال کامل شدن است. خوشحال می‌شویم در تکمیل و بهبود آن با هم همراه باشیم.

    منبع: wikiloc

    اخطار!
    نقشه‌ی مسیرها و علائم راهنمای رشته کوه دنا تنها جهت اطلاع‌رسانی جمع‌آوری شده است. لازم است قبل از استفاده‌ی عملی از این نقشه؛ طول مسیر، شیب، دست‌به‌سنگ و چک‌لیست اولیه‌ی کوهنوردی را بررسی و رعایت فرمایید. همچنین ممکن است چشمه‌ها در طول سالیان متوالی و فصول گرم سال، خشک یا محل آن جابجا شده باشد.

    نقشه رشته کوه دنا

    تاریخ آخرین بروزرسانی: ۱۴۰۱٫۰۴٫۱۷

    جهت استفاده‌ی راحت‌تر از نقشه می‌توانید با کلیک برروی علامت (سمت راست بالا)، این نقشه را برروی اپلیکیشن‌های گوشی خود باز کنید.

    دانلود فایل نقشه رشته کوه دنا

    دانلود فایل kmz

    دانلود فایل kml

  • قفل ابزار فرود پیرانا پتزل و حالت‌های مختلف اصطکاکی

    قفل ابزار فرود پیرانا پتزل و حالت‌های مختلف اصطکاکی

    برای فرود با ابزار پیرانا برروی یک رشته طناب، نیاز است چگونگی تنظیمِ اصطکاکِ آن در وضعیت‌های مختلف را بدانیم. همچنین زمان توقف، با قفل کردن ابزار فرود، دستانمان برای کارهای دیگر آزاد خواهد شد.

    منبع: PETZL

    اخطار

    • نیاز است قبل از استفاده‌ی عملی از این روش‌ها، دستورالعمل استفاده از این ابزار را بادقت خوانده و اطلاعات تکمیلی را کاملا درک کرده باشید.
    • تسلط در انجام این تکنیک‌ها نیاز به آموزش‌های خاصی دارد. لازم است قبل از استفاده‌ی شخصی از آن‌ها، با یک نفر متخصص، کار کرده تا توانایی شما را در انجام مستقل و ایمن این روش‌ها تایید کند.
    • تکنیک‌های زیر دررابطه با فعالیت‌های خاصی آورده شده است. ممکن است موارد دیگری نیز وجود داشته باشد که در این مقاله توضیح داده نشده است.

    تنظیم اصطکاک در پیرانا پتزل (PIRANA)

    ابزار فرود پیرانا برای راحت‌تر کردن تنظیم اصطکاک در هنگام فرود طراحی شده است.

    قفل پیرانا پتزل (PIRANA)

    قفل پیرانا انواع زیادی دارد که انتخاب هر نوعِ آن به موقعیت و وضعیت شما (فرود معلق و غیرمعلق) ویا نوع کاری که قصد انجام آن را دارید، وابسته است.

    ۱. قفل راحت (Soft Tie-Off)

    این نوع قفل نیازمند نگه‌داشتن دستِ ترمزِ طناب است.

    ۲. قفل محکم (Hard Tie-Off)

    در اینجا، دو نوع قفل نمایش داده شده است که با حدکثر امنیت، به هر دو دست شما اجازه میدهد آزاد باشند.
    استفاده از قفل نوع دوم در فرودهای معلق پیشنهاد نمیشود؛ چراکه بازکردن این قفل می‌تواند دشوار باشد که در فرودهای زیر آبشار می‌تواند مشکل‌ساز شود.

    تلاش کنید همیشه وزن بدن خود را روی طناب قرار دهید.

  • قفل ابزار هشت فرود پتزل و حالت‌های مختلف اصطکاکی

    قفل ابزار هشت فرود پتزل و حالت‌های مختلف اصطکاکی

    برای فرود با ابزار هشت برروی یک رشته طناب، نیاز است چگونگی تنظیمِ اصطکاکِ آن در وضعیت‌های مختلف را بدانیم. همچنین زمان توقف، با قفل کردن ابزار فرود، دستانمان برای کارهای دیگر آزاد خواهد شد.

    منبع: PETZL

    اخطار

    • نیاز است قبل از استفاده‌ی عملی از این روش‌ها، دستورالعمل استفاده از این ابزار را بادقت خوانده و اطلاعات تکمیلی را کاملا درک کرده باشید.
    • تسلط در انجام این تکنیک‌ها نیاز به آموزش‌های خاصی دارد. لازم است قبل از استفاده‌ی شخصی از آن‌ها، با یک نفر متخصص، کار کرده تا توانایی شما را در انجام مستقل و ایمن این روش‌ها تایید کند.
    • تکنیک‌های زیر دررابطه با فعالیت‌های خاصی آورده شده است. ممکن است موارد دیگری نیز وجود داشته باشد که در این مقاله توضیح داده نشده است.

    تنظیم اصطکاک در هشت فرود پتزل (HUIT)

    چگونگی عبور طناب از میان هشت فرود (هویت) پتزل به شما اجازه‌ی تنظیم میزان اصطکاکِ مناسب برای فرودِ موردنظر شما را می‌دهد؛ انتخاب هر روش به عواملی همچون نوع مسیر، وضعیت قرارگیری، قطر طناب، وزن شخص و… بستگی دارد. انتخاب هرکدام از روش‌های زیر باید قبل از شروعِ فرود انجام گردد.

    قفل ابزار هشت فرود پتزل (HUIT)

    برای قفل ابزار هشت فرود (هویت) پتزل و رها کردن دستان خود، باید این ابزار را قفل کنید.

    قفل هویت در حالت اصطکاک normal

    قفل هویت در حالت اصطکاک vertaco

    استایل غارنوردی قفل هویت در حالت اصطکاک vertaco

    اخطار: باز کردن این قفل در شرایطی که پاهای شخص در حالت معلق است، می‌تواند دشوار باشد.

    این نکات فنی با همکاری CREPS Rhône-Alpes گردآوری شده است.

  • صعود کُرده‌ای یا مرحله‌ای در سنگ‌نوردی

    صعود کُرده‌ای یا مرحله‌ای در سنگ‌نوردی

    زمانی که دو یا سه نفر با استفاده از طناب و تجهیزات فنی قصد صعودِ یک مسیر (که نیاز به کار فنی داشته و معمولا بیشتر از یک طول طناب است) را داشته باشند، به آن، صعود کُرده‌ای یا مرحله‌ای می‌گویند.
    صعود کرده‌ای در زبان انگلیسی با نام multi-pitch climbing شناخته می‌شود که به هر بخش از صعود که بین دو کارگاه قرار گرفته pitch می‌گویند.
    در این مقاله مراحل صعود کرده‌ای، صعود کرده‌ای دو و سه نفره و نکات آن را باهم مرور خواهیم کرد.

    منبع: فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی و PETZL

    اخطار
    این مقاله تنها جهت راهنمایی و یادآوری تهیه شده است.
    لازم است قبل از استفاده از روش‌های زیر، برای اطمینان از اجرای ایمن آن، از مربی خود یا یک متخصص مشورت و آموزش بگیرید.

    مراحل صعود کرده‌ای

    1. هر دو نفر بعد از بررسی و مشخص نمودن مسیر صعود، یک سرِ طناب را با گره هشت تعقیب به هارنس خود وصل می‌کنند.
    2. حمایت‌چی کارگاهی دایر کرده و خود را در حمایت این کارگاه قرار میدهد.
      نکته: جهت کارگاه باید رو به بالا باشد.
    3. حمایت‌چی با استفاده از گره حمایت (یا ابزار حمایت) و یک کارابین قفل‌شونده، آماده‌ی «حمایت دینامیک» می‌شود و پس از آن می‌گوید: حمایت آماده…
    4. صعودکننده می‌گوید: صعود می‌کنم…
    5. حمایت‌چی می‌گوید: صعود کن…
    6. صعودکننده اقدام به صعود کرده و با رسیدن به هر میانی، بعد از انداختن کارابین کوییک‌درا در حلقه‌ی آن، طناب را از داخل کارابین دیگر کوییک‌درا عبور داده و به‌همین‌ترتیب مسیر را ادامه می‌دهد.
    7. صعودکننده پس از رسیدن به کارگاه بعدی، با یک خودحمایت در حمایت کارگاه قرار می‌گیرد.
    8. پس از آن می‌گوید: حمایت آزاد…
    9. صعودکننده (نفر بالاتر) اضافه طناب را جمع کرده و برای حمایت نفر بعدی آماده می‌شود.
    • در این مرحله نقش نفر پایین به صعود‌کننده و نفر بالا به حمایت‌چی تغییر می‌کند.
    1. حمایت‌چی اقدام به «حمایت استاتیک» نفر صعودکننده می‌کند و می‌گوید: حمایت آماده…
    2. صعود‌کننده می‌گوید: صعود می‌کنم…
    3. حمایت‌چی می‌گوید: صعود کن…
    4. صعودکننده اقدام به صعود کرده و با رسیدن به هر میانی، کوییک‌درا را به‌ترتیب زیر از میانی و طناب جدا کرده و به‌همین‌ترتیب مسیر را ادامه می‌دهد.
      1. کارابین متصل به حلقه‌ی میانی را باز کرده و به حلقه‌ی حملِ تجهیزاتِ هارنس وصل می‌کند.
      2. کارابین متصل به طناب را باز کرده و از طناب جدا می‌کند (نیازی به اتصال کارابین دوم به هارنس نیست).
    5. صعودکننده بعد از رسیدن به کارگاه، خودحمایت خود را به کارگاه متصل می‌کند.
    6. پس از آن می‌گوید: حمایت آزاد…

    حمایت دینامیک: گره حمایت (یا ابزار حمایت) و یک کاربین قفل‌شونده متصل به بدن (هارنس).
    حمایت استاتیک: گره حمایت (یا ابزار حمایت) و یک کاربین قفل‌شونده متصل به کارگاه.

    در حالت حمایت استاتیک با ابزار گیری‌گیری، درصورتی که با مانعی روبرو هستید یا عاملی برروی عملکرد ترمز بادامک آن تاثیر می‌گذارد، می‌توانید از روش زیر استفاده کنید.

    انواع صعود کرده‌ای

    صعود کرده‌ای دو نفره

    ضربدری

    پس از صعود هر طول طناب توسط نفر اول؛ نفر دوم یک طول طناب را صعود کرده و پس از رسیدن به کارگاه، یک طول طناب دیگر را نیز صعود می‌کند.

    در حالت ضربدری، بعد از رسیدن نفر دوم به کارگاه، نفر اول باید نوع حمایت را از حالت استاتیک به حالت دینامیک تغییر دهد.

    ثابت (پلکانی)

    پس از صعود هر طول طناب توسط نفر اول، نفر دوم یک طول طناب را صعود کرده و پس از رسیدن به کارگاه، در حمایت نفر اول قرار گرفته و نفر اول صعودِ مسیر بعدی را شروع می‌کند.

    صعود کرده‌ای سه نفره

    در صعود سه نفره، یک نفر به وسط طناب اضافه شده و صعود به‌ترتیب زیر انجام می‌شود:

    1. نفر اول با حمایت نفر دوم صعود کرده تا به کارگاه اول برسد. (حمایت دینامیک)
    2. نفر اول، نفر دوم را حمایت کرده تا او به کارگاه اول برسد. (حمایت استاتیک)
    3. نفر اول با حمایت نفر دوم صعود کرده تا به کارگاه دوم برسد. (حمایت دینامیک)
    • تا به اینجا، هرکدام از این سه نفر در یک کارگاه جداگانه قرار دارند.
    1. نفر دوم، نفر سوم را حمایت کرده تا او به کارگاه اول برسد. (حمایت استاتیک)
    2. نفر اول، نفر دوم را حمایت کرده تا او به کارگاه دوم برسد. (حمایت استاتیک)
    3. نفر اول با حمایت نفر دوم صعود کرده تا به کارگاه سوم برسد. (حمایت دینامیک)
    • در این مرحله نیز، هرکدام از این سه نفر در یک کارگاه جداگانه قرار دارند.
    1. سه مرحله‌ی قبلی تا جای مورد نیاز تکرار می‌شود.

    نکات مهم در صعود کرده‌ای

    • قبل از شروع صعود مواردی همچون نحوه‌ی صحیح پوشیدن هارنس، گره‌ها، نحوه‌ی اتصال ابزار حمایت (یا گره حمایت) به طناب، کارابین و هارنس، قفل کارابین و… باید توسط هر دو نفر بررسی شود.
    • معمولا اولین میانی در ارتفاع ۱٫۵ تا ۲ متری کارگاه نصب می‌شود، میانی دوم در فاصله‌ای کمتر از نصف این فاصله از میانی اول و میانی سوم در فاصله‌ای کمتر از نصف فاصله‌ی میانی دوم تا کارگاه از میانی دوم نصب می‌شود.
    • جهت کارابین کوییک‌درا باید عکس جهت صعود باشد و در مسیرهای کاملا مستقیم، دهانه‌ی کارابین هر کوییک‌درا برعکس قبلی و بصورت یکی‌درمیان به سمت راست و چپ باید انتخاب شود.
    • صعودکننده پس از رسیدن به کارگاه، اولین و مهم‌ترین کاری که باید انجام دهد، زدن خودحمایت با استفاده از یک گره خودحمایت و یک کارابین قفل‌شونده به نقطه‌ی ثقل کارگاه یا یکی از بازوهای آن است.
    • میانی تغییر جهت: در حالت حمایت دینامیک، درصورت معلق یا نیمه‌معلق بودن کارگاه، اولین میانی باید نزدیک به کارگاه بوده یا از یکی از بازوهای کارگاه به‌عنوان میانی اول استفاده شود؛ تا در صورت سقوط صعودکننده، وزن او مستقیما به بدن حمایت‌چی وارد نشود. به این میانی در اصطلاح میانی تغییر جهت گفته می‌شود.
    میانی تغییر جهت در حمایت دینامیک با گیری‌گیری

    در این مقاله، بسیاری از نکات ازجمله نحوه‌ی ایجاد کارگاه، فاصله‌ی میانی‌ها، نحوه‌ی اتصال کوییک‌درا به میانی و طناب به کوییک‌درا، میزان مجاز شکست طناب، محل صحیح قرارگیری حمایت‌چی در موقعیت‌های مختلف آورده نشده است.
    لازم است قبل از استفاده‌ی عملی از این مراحل، این موارد و نکات عمومی دیگر را بدانید یا از مربی خود یاد بگیرید.

    اصطلاحات رایج در سنگ‌نوردی

    • حمایت آماده: حمایت‌چی با اطمینان و آمادگی کامل در حمایت فرد صعودکننده قرار گرفته است و به صعودکننده اجازه‌ی صعود می‌دهد.
    • صعود می‌کنم: صعودکننده آماده‌ی صعود است و حمایت‌چی باید اضافه طناب را جمع می‌کند.
    • صعود کن: حمایت‌چی تایید می‌کند که آماده است و صعودکننده می‌تواند صعود کند.
    • جمع کن: اضافه طناب را جمع کن.
    • سنگ، سنگ، سنگ: اخطاری برای ریزش سنگ یا هر چیز دیگر.
    • فیکس: صعودکننده در وضعیت دشوار یا خطرناکی است و از حمایت‌چی می‌خواهد که طناب را محکم کند. صعودکننده بعد از محکم شدن طناب، می‌تواند دست‌ها را از گیره‌ها رها کرده و کمی استراحت کند.
    • شُل کن: صعودکننده به حمایت‌چی اعلام می‌کند کمی طناب را آزاد و شل کند.
    • حمایت آزاد: صعود‌کننده با فرودرونده پس از رسیدن به محل امن و بعد از اتصال خودحمایت، به حمایت‌چی اعلام می‌کند که به حمایت خود پایان دهد.

    بیشتر بدانیم: گره خودحمایت و گره حمایت

  • آشنایی با ابزار سنگ‌نوردی و نکات مهم آن

    آشنایی با ابزار سنگ‌نوردی و نکات مهم آن

    یکی از مهم‌ترین کارهایی که قبل از ورود به ورزش سنگ‌نوردی باید انجام دهیم، شناخت ابزار مناسب این رشته است. در این مقاله تلاش داریم، به‌طور خلاصه ابزارهای مختلف سنگ و دیواره‌نوردی را باهم مرور کنیم.

    منبع: فدراسیون کوه‌نوردی و صعودهای ورزشی

    طناب (Rope)

    طناب‌ها باید مورد تایید اتحادیه جهانی کوه‌نوردی (UIAA) باشند و توصیه می‌شود دارای استاندارد اتحادیه اروپا (CE) نیز باشند.

    ساختمان طناب

    طناب از دو بخش تشکیل شده است:

    • هسته: بخش اصلی و مسئول ویژگی کشش‌پذیری طناب است.
    • پوسته یا روکش: مسئول محافظت از هسته دربرابر خراش و دیگر عوامل مخرب خارجی است.

    اگر پوسته آسیب ببیند و هسته که به‌رنگ سفید است آشکار شود، هشدار واضحی‌ست برای تعویض طناب.

    قطر طناب

    امروزه طناب‌ها در قطرهای مختلفی تولید می‌شوند که کاربرد هرکدام در دفترچه راهنمای آن آورده شده است. اما به‌صورت کلی طناب‌ها به ۵ دسته‌ی کلی تقسیم می‌شوند:

    • ۳ میلی‌متر: بند کفش و بند حمایت ابزار (مانند چکش، تی‌بلاک و…)
    • ۵ میلی‌متر: طنابچه‌های اتوبلاک (مانند پروسیک و…)
    • ۷ میلی‌متر: با طول ۷ تا ۱۵ متر به‌عنوان طناب انفرادی و استفاده در کارگاه به‌صورت دولا
    • ۹ میلی‌متر: به‌صورت دو رشته در صعود و فرود
    • ۱۱ میلی‌متر: به‌صورت تک رشته در صعود و فرود

    کشسانی طناب

    • طناب‌های پویا: هنگام وارد شدن بار برروی آن، از خود خاصیت کشسانی نشان می‌دهند. طناب‌های مورد استفاده در سنگ‌نوردی از این نوع هستند.
    • طناب‌های نیمه‌ایستا: هنگام وارد شدن بار برروی آن، از خود خاصیت کشسانی زیادی نشان نمی‌دهند.

    کشش دینامیک (Dynamic Elongation): افزایش حداکثر ۴۰ درصد در سقوط با وزن ۸۰ کیلوگرم و فاکتور سقوط ۱٫۷۷

    کشش استاتیک (Static Elongation): افزایش حداکثر ۱۰ درصد در سقوط با وزن ۸۰ کیلوگرم و فاکتور سقوط ۱٫۷۷ (برای نیم‌طناب حداکثر ۱۲ درصد)

    کاربرد طناب

    جهت اطلاع از نوع کاربرد هر طناب، در درجه‌ی اول باید به دفترچه‌ی راهنمای آن مراجعه کرد. اما به‌طور کلی به ۳ صورت استفاده می‌شوند.

    • تک‌طناب (Single Rope): به‌صورت تک‌رشته توانایی مهار سقوط را دارد.
      موارد استفاده:
      • استفاده در صعودهای سرطناب در مسیرهای نسبتا مستقیم.
      • استفاده در مسیرهایی که نیاز به فرود به اندازه‌ی طول طناب نباشد.
    • طناب دوقلو (Twin Rope): طناب دوقلو نسبت به نیم‌طناب سبک‌تر بوده و درصورت استفاده از این طناب در صعود حتما باید هر دو رشته طناب را داخل یک کارابین انداخت.
      موارد استفاده:
      • در فرودهای بلند (به‌اندازه‌ی کل طول طناب).
    • نیم‌طناب یا طناب دوبله (Double Rope یا Half Rope): به‌صورت دو رشته در صعودهای دو طنابه استفاده می‌شود که هر رشته از آن باید در یک میانی انداخته شود.
      مزایا:
      • کاهش شکست طناب در مسیرهای غیرمستقیم
      • ایجاد ایمنی بیشتر در مسیرهای دارای ریزش سنگ و یخ
      • ایجاد ایمنی بیشتر در مسیرهایی با میانی‌های نامطمئن
      • امکان استفاده در فرودهای بلند

    تعداد سقوط

    طبق استاندارد، هر طناب باید قابلیت تحمل سقوط‌های متوالی را داشته باشد.

    • تک‌طناب: ۵ سقوط متوالی با وزن ۸۰ کیلوگرم و فاکتور سقوط ۱٫۷۷
    • طناب دوقلو: ۱۲ سقوط متوالی با وزن ۸۰ کیلوگرم و فاکتور سقوط ۱٫۷۷ (روی هر دو رشته)
    • نیم‌طناب: ۵ سقوط متوالی با وزن ۵۵ کیلوگرم و فاکتور سقوط ۱٫۷۷

    تکنولوژی طناب

    • اکونومی (Economy): طناب‌های کوه‌نوردی و صنعتی با ارزان‌ترین مواد (بدون فناوری)
    • کلاسیک (Classic): طناب‌های کوه‌نوردی از مواد باکیفیت (بدون فناوری)
    • ضدآب: طناب‌هایی برای استفاده در برف و یخ
      • Dry Cover: دارای پوسته ضدآب
      • Golden Dry: دارای پوسته و هسته‌ی ضدآب
    • یونی‌کور (Uni-Core): طناب‌هایی با هسته و پوسته‌ی بهم‌پیوسته. در این نوع طناب‌ها، در اثر کارکرد و مرور زمان، هسته و پوسته برروی هم سُر نمی‌خورند.
    • داینااستاتیک (Dyna-Static): طناب‌هایی با کارکرد صنعتی که به‌صورت نیمه‌استاتیک ساخته می‌شوند و پس از وارد آمدن اولین شک بالا (تا حدود ۵۰۰ کیلونیوتن) به‌صورت دینامیک درمی‌آیند.

    طول عمر

    به‌طور کلی عمر یک طناب حداکثر ۱۵ سال است (۵ سال انبارداری + ۱۰ سال استفاده)؛ اما بسته به تناوب و نحوه‌ی استفاده (سایش، اصطکاک، قرارگیری در معرض اشعه UV و رطوبت) عمر مفید طناب کمتر می‌شود.

    • استفاده‌ی شدیدِ هر روزه: ۳ تا ۶ ماه
    • استفاده در آخر هفته‌ها: ۲ تا ۳ سال
    • استفاده ویژه ولی به‌ندرت: ۴ تا ۵ سال
    • استفاده به‌ندرت: حداکثر ۱۰ سال

    نگهداری از طناب

    • طناب را در کیسه‌ی پارچه‌ای دارای منافذ جریان هوا، به‌دور از رطوبت و گردوخاک، ترجیحا به‌صورت آویزان نگهداری کنیم.
    • طناب را به‌مدت طولانی در نور مستقیم خورشید قرار ندهیم.
    • طناب را در لبه‌ی تیز سنگ‌ها قرار ندهیم.
    • برروی طناب پا نگذاریم.
    • طناب را به‌هیچ‌عنوان با مواد شیمیایی شستشو ندهیم؛ بجز با محلول شستشوی اختصاصی طناب که کارخانه‌ی سازنده توصیه کرده است.
    • طناب را با آب سرد شسته و در مجاورت باد، در سایه و به‌دور از حرارت مستقیم خشک کنیم.
    • طناب را زیر لوازم دیگر قرار ندهیم.

    کارابین

    کارابین که با نام‌هایی همچون Crab ،Biner ،Carabiner ،Karabiner و Krab شناخته می‌شود، ابزاری فلزی‌ست که برای اتصال ابزارهای مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرد. مقاومت کارابین در حالت‌های مختلف (طول، عرض و دهانه باز) متفاوت بوده و برروی بدنه‌ی آن نوشته شده است.

    شکل کارابین

    از نظر شکل ظاهری، کارابین‌ها به‌صورت عمومی به چهار دسته‌ی D، گلابی، HMS و بیضی شکل تقسیم می‌شوند.

    دهانه کارابین

    معمولا دهانه‌ی کارابین به‌صورت تخت یا خمیده ساخته می‌شود.

    قفل کارابین

    دهانه‌ی کارابین به‌صورت ساده (بدون قفل) یا قفل‌دار طراحی می‌شود که هرکدام کاربرد خاصی دارد.

    هارنس (صندلی سنگ‌نوردی یا Harness)

    هارنس وسیله‌ایست که از آن برای صعود، فرود، حمایت و حمل وسایل فنی استفاده می‌شود.
    هارنس‌ها در انواع مختلف ساخته می‌شوند؛ اما از نظر کلی دو نوع هستند:

    • رگلاژدار: برای صعودهای بلند و فنی زمستانه
    • ساده: برای صعودهای ورزشی

    هارنس کودک

    به‌دلیل اینکه استخوان لگن در کودکان به‌حد کافی رشد نکرده، برای کودک از هارنس‌های یک‌پارچه (Full Body) استفاده می‌شود.

    کلاه کاسکت (Helmet یا Brain Bucket)

    وسیله‌ای جهت محافظت از سر در مقابل ضربه‌های احتمالی ناشی از ریزش سنگ، یخ و برخورد با محیط درهنگام صعود. جنس و شکل ایرودینامیکی و انعطاف‌پذیری که کلاه کاسکت‌های مخصوص به سنگ‌نوردی دارند باعث می‌شود نیروی حاصل از ضربه تا حد زیادی کاهش یابد.
    برروی کلاه کاسکت نقاطی جهت تنظیم آن و همچنین نصب هدلایت درنظر گرفته شده است.

    کلاه باید طوری روی سر قرار گیرد که پیشانی کاملا پوشانده شود.

    تسمه (نوار یا Tape)

    تسمه به‌دلیل سطح تماس بیشتری که با ابزارها داشته و فشار کمتری در محل تماس ایجاد می‌کند، در کارگاه‌ها و حمایت‌های میانی ایمنی بیشتری به‌نسبت طناب دارد.

    اسلینگ

    اسلینگ تسمه‌ای دولا است که دو سر آن به‌هم دوخته یا گره زده شده باشد.
    این ابزار ضمن جلوگیری از شکست طناب و ایجاد سهولت در حرکت طناب، از انتقال مستقیم نیروی حاصل از حرکت، فشار، کشش ویا ضربه‌های ناگهانی طناب به حمایت‌های میانی و نفر صعودکننده جلوگیری می‌کند.

    کوییک‌درا

    به اسلینگی که به دو سر آن کارابین وصل شده باشد کوییک‌دار (کارابین اسلینگ یا اسلینگ دوبل) می‌گویند.

    کفش (Rock Shoes)

    کتانی سنگ‌نوردی

    • دارای انعطاف بالاست.
    • کف آن صاف، چسبنده و بدون هرگونه عاج است.
    • در صعودهای رقابتی داخل سالن و تمرینات سنگ‌نوردی بهتر است دقیقا اندازه و چسب پا باشد.

    کفش سنگ‌نوردی

    • برای صعود دیواره‌های بلند طراحی شده است.
    • معمولا روی قوزک پا را می‌پوشاند.
    • کف آن انعطاف کمی دارد.
    • به‌نسبت کتانی، پا را دربرابر سرما و عوارض دیگر بهتر محافظت می کند.

    ابزار فرود و حمایت

    نکته بسیار مهم در استفاده از ابزارهای فرود و حمایت، جهت درست انداختن طناب در آنها است. همچنین باید قطر طناب مجاز برای استفاده به‌همراه این ابزار -که برروی ابزار نوشته شده است- مورد توجه قرار گیرد.

    به‌دلیل اینکه گل‌ولای باعث خوردگی شدید ابزارها می‌شود، بهتر است هنگام کار با ابزار فرود و حمایت، از طناب گل‌آلود استفاده نشود.

    هشت فرود (Figure 8)

    • جهت استفاده در فرودها
    • به‌دلیل اینکه شکست کمی روی طناب ایجاد کرده و اصطکاک زیادی ایجاد نمی‌کند و همچنین به‌دلیل دهانه‌ی بزرگ آن، این ابزار برای حمایت توصیه نمی‌شود.

    ریورسو (Reverso)

    • جهت استفاده برای فرود و حمایت
    • استفاده همراه با تک‌طناب، طناب دوقلو و نیم‌طناب

    گیری‌گیری (Grigri)

    • جهت استفاده برای فرود و حمایت
    • استفاده فقط با تک‌طناب

    ابزارهای صعود یک‌طرفه

    یومار

    کرول

    تی‌بلاک

    قرقره

    ابزار حمایت میانی

    این ابزار به دو دسته‌ی کوبشی و غیرکوبشی تقسیم می‌شوند که ابزارهای غیرکوبشی نیز به نوبه‌ی خود، از لحاظ پویایی به دو دسته‌ی غیرفعال و فعال تقسیم‌بندی می‌شود.

    ابزارهای کوبشی

    • رول (‌Bolt): زمانی که شکافی در سنگ وجود نداشته باشد و امکان نصب ابزارهای دیگر نباشد، از رول استفاده می‌شود.
      رول‌ها در سوراخی که با یک مته در سنگ ایجاد شده، کوبیده می‌شود و از مقاومت زیادی برخورداراند.
    • میخ (Piton): میخ‌ها را با چکش در شکاف‌ها می‌کوبند. شکاف باید طوری انتخاب شود که از بیرون بزرگ و عریض و از داخل تنگ و باریک باشد. چنانچه دوسوم میخ را بتوان با فشار دست وارد شکاف کرد، بعد از کوبیدن آن در درون شکاف، میخ قوی و محکمی خواهید داشت.
      اگر میخ تا انتها در سنگ فرو نرفت، باید تسمه‌ای به‌دور آن انداخت تا از اهرم شدن آن جلوگیری شود.
      برای بیرون آوردن میخ ضربه‌های متولی به چپ‌وراست و بالاوپایین وارد کرده تا میخ شل شود. همچنین قبل از بیرون کشیدن میخ باید آن را با یک طنابچه یا تسمه مهار کرد تا از پرت شدن آن به پایین جلوگیری کرد.
      • میخ ساخته شده از فولاد نرم که به رنگ سفید است، برای سنگ‌های آهکی استفاده می‌شود.
      • میخ ساخته شده از فولاد سخت که به رنگ مشکی است، برای سنگ‌های گرانیتی به‌کار می‌رود.

    صدای جان: زمانی که میخ به‌خوبی در سنگ فرو رفته باشد، صدای برخورد چکش و میخ، صدای زنگ‌داری است که با فرو رفتن بیشتر میخ به درون شکاف، صدا زیرتر می‌شود.

    صدای مرگ: زمانی که میخ به‌درستی وارد سنگ نشده باشد، صدای خفه‌ای به گوش می‌رسد که به آن صدای مرگ می‌گویند.

    ابزارهای غیرکوبشی

    غیرفعال (Passive)

    • شفت (کِیل، گوه یا Nut Stopper)
    • ترای‌کم (Tri Cam)
    • هگزان (Hexentric یا Hex)

    فعال (Active)

    • فرند (Friend)
    • بال‌نات (Ball Nut)

    ابزارهای دیگر

    • قلاب
    • فی‌فی هوک (Fifi Hook)
    • تالون (Talon)
    • چکش (Hammer)

    بررسی و نگهداری از ابزار

    • محافظت از ابزار در زمان‌های استفاده، حمل‌ونقل و نگهداری ضروری است.
    • قبل از استفاده از ابزار، دفترچه‌ی راهنمای آن را مطالعه کنیم.
    • هر یک از ابزار بخصوص ابزار محافظت شخصی (PPE) دارای حداکثر زمان کارکرد است که معمولا در دفترچه‌ی راهنمای آن نوشته شده است. اما بسیاری از شرکت‌های معتبر این زمان را حداکثر ۱۰ سال تعیین نموده‌اند.
    • از فشار دادن ابزار یا سایش سطوح آن در برابر لبه‌های تیز خودداری کنیم.
    • تا جای ممکن ابزار را از عوامل طبیعی مانند نمک، خرده سنگ، یخ، برف، رطوبت، مواد شیمیایی و… دور نگه داریم. این عوامل عمر ابزار را کاهش می‌دهد.
    • ابزار را به‌صورت مداوم در حین استفاده و نحوه‌ی اتصال آن با سایر تجهیزات بررسی کنیم.
    • ابزار را قبل و بعد از هر بار استفاده بازبینی کنیم.
    • ابزار باید هر ۳ ماه یک بار توسط یک متخصص بازرسی شود. اگر مشکلی مشاهده نشد، برای ۳ ماه دیگر قابل استفاده است.